XIX საუკუნის ბოლოს ამერიკელმა დანიელ ჰესმა გამოიგონა მოწყობილობა მბრუნავი ჯაგრისებითა და საბერველით ჰაერის ნაკადის შესაქმნელად. ამ მოწყობილობაში ნაგავი არა ტომარაში, არამედ ორ წყლიან კამერაში გროვდებოდა. შემდეგ საბერველის ნაცვლად ვენტილატორის გამოყენება დაიწყეს, რომელსაც ხელით ამუშავებდნენ.

 XX საუკუნის დასაწყისში კი ინგლისელმა სესილ ბუთმა გამოიგონა მტვრის შემსრუტავი აპარატი: ჰაერის ტუმბო ბენზინის ძრავით. აპარატი ცხენებშებმულ ოთხთვალაზე იდო. გრძელ შლანგს ოთახში ფანჯრიდან ყოფდნენ და ის ხალიჩებსა და გობელენებზე წლების განმავლობაში დაგროვილ მტვერს წმენდდა. აპარატი, რომელსაც „ფრუტუნა ბილი“ დაარქვეს, არა მხოლოდ ბრიტანეთში, არამედ ბევრ სხვა ქვეყანაშიც აღიარეს, როგორც „დიასახლისის დამხმარე“.

 1912 წელს საჰაერო ტუმბო ვენტილატორით შეიცვალა, რამაც აპარატის წონა 20–დან 14 კილომდე შეამცირა.

მალევე კი შვედეთში გამოუშვეს მტვერსასრუტი ჰორიზონტალური, ბორბლებზე მდგარი ცილინდრით, რომელსაც შიგნით ელექტროძრავიანი ვენტილატორი და მტვრის მოსაგროვებელი ტომარა ჰქონდა და გრძელი, მოქნილი შლანგის სხვადასხვანაირი თავების მეშვეობით იოლად წმენდდა მტვერს ოთახის კუთხეებიდან, ლოგინის ქვეშიდან და ხალიჩებიდან. ეს დანადგარი შემდეგ სხვადასხვა ქვეყანაში წარმოებული მტვერსასრუტების ნიმუშად იქცა.